Schrijven is schrappen. Dat is wat me de komende dagen te wachten staat. Nou ja, eerlijk is eerlijk: voor dit deel van mijn schrijfproces heb ik mijn schrijfcoach weer eens in de hand genomen. Ik vind het namelijk onwijs moeilijk om al die prachtige zinnen die ik vanuit mijn hart heb geschreven, te moeten deleten. Dat alles onder het motto: Show, don’t tell, zodat de lezer zelf ook nog iets te fantsseren heeft.
Als relatiecoach weet ik natuurlijk als beste hoe mijn hoofdpersonen zich voelen en wat ze denken. Ik word namelijk zowat mijn hoofdpersonen als ik schrijf. Dat wil ik heel graag met de wereld delen, zodat mensen een vollediger beeld hebben van een situatie en van elkaar. Met als doel om meer liefde en compassie in de wereld te creëren.
Mijn schrijfcoach is heel resoluut met al dat schrappen. Daar waar ik denk dat ik echt iets nieuws te melden heb, vindt zij het een herhaling van zetten. Ze heeft me zelfs uitgenodigd om een heel hoofdstuk weg te laten. Watteh? ‘Maar zo gaat het in het echte leven ook,’ protesteer ik, ‘mensen die twijfelen, doen dat.’ In mijn achterhoofd hoor ik opnieuw de feedback van een van mijn meelezers: ‘Ja hoor, daar gaan we weer…’
Oké, ik geef me over. Dat ik zo stom ben om in mijn liefdesleven de ene na de andere variant van een relatiepatroon te herhalen, en dat mijn clienten dat ook doen, dat wil blijkbaar nog niet zeggen dat mijn lezers die herhaling van zetten willen. Het kan maar duidelijk zijn.
Killing your darlings. Ik ga er voor. Morgen.
Speak Your Mind