‘Hoe is het met je boek?’ vragen mensen me regelmatig. Nu kan ik antwoorden ‘nog een hoofdstuk en dan is het klaar’. Het moet alleen nog geschreven worden, dat ene hoofdstuk. Het wordt een bijzonder hoofdstuk, dat einde van deel 2 van mijn roman Dubbelliefde 3.0: de polyamorist.
Mijn laatste schrijfretraite deed ik twee weken geleden. Deze keer niet naar mijn favoriete kasteel maar gewoon thuis. Agenda leegmaken en schrijven, zo gemakkelijk kan het zijn. De bedoeling was om die week het boek af te hebben maar dat is niet helemaal gelukt. Desalniettemin was het schrijven wederom een magisch feest. Een belangrijke reden om te schrijven is de lol die ik er zelf aan beleef. Wat dat betreft is het schrijfproces een groot cadeau voor mij.
Ik schrijf van knooppunt naar knooppunt, zoals ik dat twee jaar geleden verzonnen heb en ik werk toe naar een reeds 2 jaar geleden vastgesteld einde. Ik hoefde het boek alleen maar in te vullen. Dat invullen is een magisch proces want mijn hoofdpersonen bepalen wat er gebeurt en hoe, niet ik. Voor ieder hoofdstuk zoom ik op hen in, wie gaat wie ontmoeten en waar? Dan kruip ik in de huid van mijn hoofdpersonen en word ik ze. Ik ervaar wat zij ervaren, denken en voelen. Heel bijzonder om te doen!
Verrassing!
De laatste keer werd ik opnieuw verrast. Nog vier hoofdstukken, kreeg ik door tijdens mijn meditatie. Toen ik er twee geschreven had vroeg ik me af hoe de overgang naar het einde in hemelsnaam moest plaatsvinden, want er stonden nogal wat tegenovergestelde gebeurtenissen op stapel. Toen ik me in gedachten verbond met Robbert, de mannelijke hoofdpersoon, was ik verbaasd over wat er met me gebeurde. Oh hemel, gaat ie dit echt doen? Oh my God! En vervolgens vroeg ik me af wat in hemelsnaam de impact moest zijn op de vrouwen in zijn leven.
Toen ik me daarmee verbond werd ik opnieuw verrast. Ineens snapte ik hoe de overgang van het een na laatste hoofdstuk ging plaatsvinden. Robbert wist het in zijn onderbewuste al lang, maar ik nog niet. Nu begrijp ik ook wat er gaat gebeuren en ik kan jullie vertellen dat het verrassend is.
Nog een hoofdstuk: het slot van deel 2!
Met een grote glimlach op mijn gezicht ga ik straks mijn laatste hoofdstuk schrijven. Dat zal ergens in de avonduren zijn. De sfeer zal bijzonder zijn en ik ben benieuwd hoe het allemaal zal gebeuren. Want een ding is zeker: mijn hoofdpersonen leiden hun eigen leven, daar heb ik niets over te zeggen. Ik hoef alleen maar opschrijven wat ik zie, als ik naar de film van hun leven kijk. Ik voel me een gezegend mens. Ik ga eens gauw een avond vrijhouden in mijn agenda waarop het kan plaatsvinden.
Want naast het plezier dat ik de afgelopen jaren heb beleefd aan het schrijven, gun ik mijn lezers het plezier van het lezen. Ik hoop dat ze net zo ontroerd en geraakt zullen zijn als ik. Dat ze zich kunnen inleven in alle hoofdpersonen, en dat ze zich in delen van hen zullen herkennen. Liefde is van alle eeuwen en heeft zoveel gezichten. Liefde is ondoorgrondelijk. Want de liefde gaat dwars door alle regels en wetten heen.
Als schrijver mocht ik dat in de huid van mijn hoofdpersonen steeds opnieuw ervaren. Nu jullie nog!
Speak Your Mind